Naar beter bewegingsonderwijs

Het vak lichamelijke opvoeding, of bewegingsonderwijs, staat er in Nederland goed voor. Het maakt vast onderdeel uit van het curriculum van de meeste onderwijstypen, het kan op vmbo, havo en vwo als keuze-examenvak worden gekozen. Op termijn zullen ook de lessen in het basisonderwijs door specifiek opgeleide leerkrachten worden verzorgd, er is een groeiend aantal sportactieve scholen en er wordt in toenemende mate samengewerkt met buitenschoolse sportaanbieders.

Niettemin is het zaak flink te investeren in de kwaliteit van het bewegingsonderwijs. Enerzijds omdat de overheid kwaliteitseisen oplegt en de scholen zelf verantwoordelijkheid geeft bij het realiseren van hun taakstelling, anderzijds omdat het kwaliteitsbewustzijn in de maatschappij (terecht) toeneemt.

Maar wat weten we eigenlijk van de huidige kwaliteit van het bewegingsonderwijs? De wettelijk voorgeschreven kerndoelen en de eindtermen en het daarvan afgeleide onderwijsprogramma bieden het referentiekader voor de gewenste kwaliteit van het vak. Maar in hoeverre kunnen de leerlingen, de leraren en de samenleving zich hierin vinden? En in hoeverre weerspiegelt het de dagelijkse onderwijspraktijk? Wat leren de leerlingen eigenlijk in de gymlessen? Gaan ze door die lessen ook buiten school meer aan sport en beweging doen? Hoe houden de leraren (en de lerarenopleiders) hun deskundigheid op peil?

Deze en andere vragen stonden centraal in het onderzoeksproject ‘Kwaliteit van lichamelijke opvoeding’, dat in de periode 2002-2006 werd uitgevoerd. In Naar beter bewegingsonderwijs worden ze beantwoord en worden conclusies en aanbevelingen geformuleerd.

Zoals gezegd: het bewegingsonderwijs in Nederland staat er niet slecht voor. Toch is er werk aan de winkel, met als inzet: (nog) beter bewegingsonderwijs!

Redactie: Harry Stegeman